Brownies; kunnen die eigenlijk nog wel…

Die Ieren zijn een precies volkje…Teleton was natuurlijk al lang en breed digitaal ingecheckt toen hij zich na een succesvolle missie over het terrein van MCO waarbij hij Lidy, de pakkage en de Witte Maxima die eigenlijk een Altima was, op de juiste plek had gedropt.

Van deze drie bleef de Altima achter, de rest liet zich gewillig in de rij zetten voor de ballotage van de vliegreis. De koffers, rijkelijk gevuld maar eendachtig de nieuwe levensstijl van de familie Teleton, flink onder het gewicht waren als eerste door! Ook de handbagage moest er aan geloven en net toen de trotse Teleton zelf ook op de weegschaal wilde stappen, vond de vriendelijke grondstewardess het wel voldoende. Aan dit soort klanten is geen eer te behalen, in tegenstelling tot de dikke Duitser die ze net voor de Teletonnetjes onder handen had genomen en bij wie ze de hele santemekraam aan schoon ondergoed, vuile sokken, lelijke souvenirs en per ongeluk meegenomen badlakens uit het hotel van de ene koffer in de andere had laten proppen. In de onoverzichtelijke situatie die dan ontstaat, ziet een beetje gehaaide toerist best kans om de koffers snel wat lichter te maken, dan te laten wegen om er vervolgens weer ongezien wat troepjes tussen te frommelen. Een beproefd recept dat Teleton bij een onverwachte Arke inspectie ook al eens heeft gebruikt.

Maar bij ons was dit deze keer niet nodig. De koffers waren het probleem niet. Dat waren wij zelf! Volgens voorschrift overhandigde Teleton de paspoorten en wachtte hij verdere instructies af. De hele papierwinkel van 4 A viertjes ten bewijze dat hij zijn gereserveerde stoelen reeds geclaimd had, liet hij lekker in de laptoptas! De paspoorten werden gescand. Zo opgeruimd als de grondstewardess bij de koffers keek, zo zorgelijk keek ze nu. Of ik een reserveringsnummer had. Klappertje met papieren uit de laptoptas…reservering (grapje van Teleton die altijd over de reserve ring spreekt) overhandigd en weer wachten op de instructies. De cijfer- en lettercombinatie werd ingeklopt. Geen resultaat. Chef d’r bij… Belangstellend vroeg Teleton hoe het toch kon zijn dat hij gisteravond probleemloos was ingecheckt, met de spiksplinternieuwe Brother haarscherpe printjes had gemaakt om nu te horen te krijgen dat het systeem hem niet meer zou herkennen…..

“Ah…..”, reageerde de chef…”u bent al ingecheckt…… Dat had u wel eens eerder kunnen zeggen….” Teleton weet zo langzamerhand wel wanneer hij met alle geweld zijn gelijk kan halen en wanneer hij maar beter zijn waffel kan houden. In dit geval koos hij voor de laatste optie! Gewapend met kakelverse boardingpassen voor alle vluchten, begaven wij ons naar de security. Waar wij, nadat Teleton wederom geroutineerd 2 vingers in de lucht had gestoken als antwoord op de meest gestelde vraag tijdens een Floridavakantie: “How many…?” Wij mochten, nadat zijn handen met een mysterieus goedje waren ingesmeerd en die van Lidy niet, aansluiten in de rij van mensen die hun broekriem niet meer af hoeven te doen alvorens zij toestemming krijgen om te vliegen. Net nu zijn broeken weer zonder enkel hulpmiddel strak rond de heupen blijven hangen, valt hem deze eer te beurt. Het werd er niet minder om gewaardeerd want ook de schoenen mogen aanblijven, de laptop blijft in de laptoptas zitten en meer van dat soort ogenschijnlijk overbodige treite-reitjes die het reizen zo onaantrekkelijk maken, worden je bespaard.

Boarden verliep volgens het boekje. Rij 11 t/m 15 mochten, na de Enige Echte Executive Passagiers, als eersten aan boord klauteren zodat er nog voldoende overheadbin ruimte voor de twee trolleys beschikbaar was. Rij 11, onze zitplaats voor de komende  7 en een half uur, heeft dan wel geen eigen overheadbin maar daar moet je niet te lang over na-denken als je je zooi zo achteloos mogelijk in de bin van de belendende buurman mikt. Precies op het afgesproken tijdstip denderden wij de startbaan op en binnen het uur kwam  de op één na meest gestelde vraag tijdens een Floridavakantie: Chicken or Pasta.

De pasta kwam met vlees, het chicken met rijst. Het vlees was ongetwijfeld ooit een beest geweest.  Van welke soort was helaas niet meer te herleiden. De kip was vlees noch vis….Maar gelukkig schafte de pot ook nog een ieniemienimuttebakje salade. Opgeleukt met een tomaatje. Althans met 1/16 deel van een tomaatje. En dan was er ook nog een schijfje komkommer. Teleton’s geoefende oog schatte het formaat zo maar op 1/128 ste deel van een volwassen Westlands exemplaar. Als je een beetje behendig was, kon je het zaakje op smaak brengen met de inhoud van het bijbehorende zakje Italiaanse dressing. Minder handige figuren zetten zoveel kracht op het zakje zodat het kostelijke nat dat er onverhoeds uitspoot, in hun zaakje ter hoogte van hun kruis terecht kwam. Teleton besloot om de komkommercomponent  te gebruiken om het artificial broodje met kunststof kaas nog enigszins te knagen te maken.

Het overlevingspakket bestond verder uit een cupje magere melk, drie zakjes met respectievelijk zout, zwarte peper en witte suiker. Maar wij bliefden geen koffie (ook geen zwarte) dus deze gekleurde collectie ging ongebruikt retour afzender. Als jullie beloven het niet verder te vertellen aan Sylvana Simons. Omdat wij  niet graag van racisme beschuldigd worden, willen we nog wel verklappen dat we ieder de Brownie (dat typisch Amerikaans bruin gekleurde koekje), wel lekker mee naar huis hebben genomen. Voor later als we lekkere trek krijgen!  Mondje dicht hoor, want nadat we al niet meer van de als stigmatiserend bekend staande  Jodenkoeken en de als racistisch ervaren Negerzoenen durven te snoepen, zouden de Brownies best wel eens het volgende slachtoffer van de puristen kunnen worden……

Na de maaltijd trokken wij ons onder de bij de Executive Exitrow verplichte blauwe dekentjes terug en we vielen zowaar af en toe even in slaap.