The Car Swap

Voor dat superlage tarief konden we bij Hertz natuurlijk niet voor elf aaneengesloten weken een auto huren. Dus huurden we gewoon twee periodes voor dat tarief…daar wilde die aardige meneer aan de telefoon wel aan meewerken.

Om te voorkomen dat we midden in het drukke Martin Luther King Memorial weekend onze kostbare tijd aan het uitzoeken van de tweede huurauto van deze reis moesten besteden, stelde hij voor de Swap op dinsdag 19 januari uit te voeren. In vroeger dagen betaalde  je voor “losse” dagen een onvoordeliger tarief maar  tegenwoordig schijnt men bij Hertz voor de dagprijs gewoon 1/7 van het weektarief te hanteren. Niks stond deze deal meer in de weg, dus wij spraken af dat de Ford Fusion die we ons voor deel één van deze Floridavakantie hadden toegeëigend, voor 18:00 uur weer volgetankt in de garage zou zijn.

Wij besloten om ons, in de aanloop naar de Swap een wijle in de Mall at Millenia te vergapen aan winkels en spulletjes die volstrekt out of our league zijn. The Mall features an international collection of luxury brands, including Louis Vuitton, Gucci, Prada, Chanel, and Cartier. Nou dan weet je het wel; met een minderwaardigheidscomplex van hier tot goeiemorgen spoedden wij ons naar de in een relatief armoedig ogend hoekje weggestopte Macy’s. Vanwege de voorspelde kille dagen hadden we beiden besoin aan een lekker warm vest. Het is hier immers niet alles blauw wat er aan de hemel blinkt, vandaar!

En omdat de vestjes gedurende het merendeel van de vakantie achterin de auto slingeren, mochten ze natuurlijk geen vermogen kosten. De Macy’s in de Mall at Millenia kan zich natuurlijk helemaal geen Sale met schreeuwende, rode borden permitteren, zo drong het na een poosje tot ons door. Voor de echte koopjes meldden wij ons dus nog even in de om de hoek gelegen Outlet, waar de prijzen wat beter op onze kredietsituatie afgestemd lijken. In de Columbia-winkel leek het wel of ze het weggaven. De kortingspercentages logen er niet om en in vroeger dagen was dat genoeg om ons over de streep te trekken. Maar omdat zowel  de koers van de dollar als de originele prijzen op de vestjes  behoorlijk gestegen zijn, verliep de besluitvorming maar moeizaam.

Met passen en meten werd zoveel tijd versleten dat Teleton zich de pleuris schrok toen hij om kwart voor vijf op zijn horloge keek. Zonder vestjes spoedden wij ons naar de auto. Het is maar een kippeneindje rijden naar het vliegveld maar de files zijn berucht, zeker rond deze tijd en bovendien moest de auto nog afgetankt worden. Autoverhuurders kennen geen mededogen, als je de auto te laat inlevert, heb je zo een extra dag autohuur aan je broek.

De stemming in de auto was te snijden. Het verkeer was niet vooruit te branden…! Hoewel de benzine prijs hier belachelijk laag is, betaal je in de buurt van het vliegveld meer dan 2 dollar de gallon. Vanwege de tijdnood, tankten we maar bij de eerste de beste pomp wat later de allerlaatste bleek te zijn die ons voor $ 1,72 de gallon uit de nood wilde helpen. Met het verplichte kassabonnetje van de benzinepomp waaruit moest blijken dat we de auto inderdaad netjes hadden afgetankt, meldden we ons om vijf minuutjes voor zes bij Hertz. Tijd genoeg dus om de huissleutels van de sleutelbos te redden, voor de auto in de wasstraat verdween……

Bij Hertz kiezen ze de auto voor je uit. Vanuit de verte knippert er al een lichtkrant met je naam boven de afgeragde Corolla die ze nog ergens hebben staan. Gelukkig hoef je die niet te accepteren. Voor de Goldmembers is er een speciale rij waar je de mooiste en de nieuwste auto’s voor het uitzoeken hebt. En altijd minstens één categorie hoger dan de midsize car waarvoor je betaald hebt. De Nissans Maxima, waren ruim vertegenwoordigd. Er was zelfs een Optima maar die viel af; wie wil er nu in een witte huurauto rondrijden? Vanwege de enorme treeplank was de verleiding groot om de Frontier Pick-up truck eens te nemen, maar Teleton wist zich te beheersen. Hij ontwaarde nog een serie Jeepjes. De Compass is een fijne kar maar biedt net even wat weinig ruimte als je 193 centimeters meet. De rode Wrangler uitvoering viel om dezelfde reden af, mede vanwege de iele treeplankjes en in de witte Patriot 4×4 hadden we ook geen zin.

Hiep, hiep, hiep…het is weer een Jeep!

Het werd uiteindelijk een zilvergrijze Cherokee. Geen treeplankjes, dat dan weer niet. Maar met 200 miles op de teller ruikt de lederen bekleding nog lekker nieuw. Veel knopjes zitter d’r niet an want je bedient de meest zaken via het tabletscherm op het dashbord. D’r zit een fijne geluidsinstallatie in die moeiteloos communiceert met de smartphone en de twee USB-poorten die zijn voorzien. En als dat nog niet genoeg is, kunnen we altijd nog de Sirius radio aanzetten….

Hoe het verder met die vestjes gegaan is, zo zal de lezer zich afvragen. Die aankoop hebben wij nog even uitgesteld. Want wanneer wij tot op het bot verkleumd uit de supermarkt waar de airco loeit,  bij de auto aankomen, zetten wij gewoon de stoel- en stuurverwarming aan om weer een beetje bij de mensen te komen.