We hebben toch genoten!

Voor vandaag waren we door de familie Hamersma uitgenodigd om een dagje met hen door SeaWorld te banjeren. Voor Teleton een hele uitdaging want doelgroep was op zijn zachtst gezegd nogal gemeleerd: 4 senioren, een topfitte Dad, een afgetrainde Mum en twee kids!

Op verzoek van reisleider Teleton meldde het gezelschap zich stipt op het afgesproken tijdstip op de Country Creek. Vanwege de allergie van Ruud voor parkeerkosten, stapte Lidy gewapend met haar jaarkaart bij Patrick, Cinthia en Brandon in de witte Traverse en Gerda, Ruud en de kleine Chelsey persten zich in de Camry. De colonne werd door geen enkel stoplicht gebroken maar Patrick piepte nog net even eerder de parkeerplaats op omdat Teleton in de verkeerde rij was gaan staan waar een sukkelaar zich het hele parkeerverhaal uit de doeken liet doen…. We einigden uiteindelijk toch vlak neffen mekaar in de middenmoot van rij 22.

Endless refills……

In  blind vertrouwen wendde de stoet, na de blijde inkomst met tascontrole van lik me vestje en geen kaartcontrole op de vriendentickets met 50 % korting, de steven richting Dolphin Theater voor de Blue Horizons show. We beklommen de verplichte trimbaan, zochten ons een plekje uit de zon, in de wind en wachtten geduldig op de dingen die komen gingen. De kids kregen al vroeg dorst…..de ingevroren appelensapjes boden nog weinig soelaas. Teleton stelde voor om een SeaWorld beker van 11,99 aan te schaffen waarmee de hele familie de ganse dag gratis refills kon halen tot dat de Coke ze de neus zou uitkomen. Patrick en Teleton daalden af naar de dichtsbijzijnde bekerdealer, vulden de beker tot de rand en spoedden zich terug naar het stadion.

Daar bleek de hele familie in het niets verdwenen te zijn. Volgens de twee mannen….! De rest van de familie gaf een heel andere verklaring toen we hen al joelend en zwaaiend drie vakken verderop ontwaarden. Zij waren keurig op hun plek blijven zitten; de twee mannen

Blue Horizons

waren via een andere ingang volgens hen teruggekomen. Wie gelijk heeft zal wel altijd een mysterie blijven want om nu toe te geven dat hij gewoon een beetje de weg kwijt was, gaat Teleton natuurlijk veuls te ver…..

De show verliep zoals iedere show. Voor een verslag kunt u op ieder willekeurig Floridavakantieblog terecht. Op de rij achter ons, ter hoogte van Ruud en Patrick braken nog wel de vliezen van de achterbuurvrouw wat hen beiden op een doorweekte rugzak kwam te staan. Vooral Ruud, die zijn nieuwe Iphone koestert, was not amused. Zeker niet toen bleek dat het niet om vruchtwater, maar om vruchtensap ging……

Antarctica…

We funterden na de show richting Shamu’s Happy Harbour. In Antarctica vulden we nog snel even de beker met Fanta Orange. Omdat de refills hier per driekwart gallon gaan, kieperde de volle beker uit Chelsey’s knuistjes wat vreemde oranje vlekken op de besneeuwde vloer van Antarctica gaf. Erger was dat de bodem uit de beker was verdwenen wat het begrip endless refill wel een heel bijzondere dimensie gaf…..

Omdat de Hamersmaatjes de firma SeaWorld niet op kosten wilden jagen, namen zij genoegen met de vervanging van de beker. Eind goed al goed.

Met enige vertraging kwamen we dus in Shamu’s Happy Harbour aan waardoor de kids na twee rondjes in de draaimolen, waar ze door de dienstdoend draaimolendame op een onherkenbaar zeedier waren vastgebonden, weer werden bevrijd om zich tijdig voor de show der shows te melden: One ocean. De stoet splitste zich hier op in een groep die wel

Splish, splash…

eens in de splashzone wilde zitten en de groep die zich op de hoger gelegen gebieden prettiger voelde. Wie mocht denken dat Teleton, met zijn watervaste Kameraadje wel tot de eerst groep zou behoren, heeft het mis.

De befaamde Tilly, de oerorca die alle andere orca’s overbodig maakt, zwiepte met zijn staart weer honderden liters ijskoud salty water over de eerste ring.  Patrick, Cinthia en Brandon kregen een schampschot. Als hongerige wolven verliet de meute het Shamu Stadium. Ons gezelschap was niet minder hongerig maar Teleton adviseerde toch om niet in het aanpalende Mango Joe’s te gaan lunchen vanwege de rijen. Wij staken de brug over en schoven achter nog twee slimmerikken in het Seafire Inn langs het buffet, zodat we in a jiffy konden munchen, Ruud was achter ons aangescloten en die heeft de kassamedewerkster nog slapeloze nachten bezorgd doordat hij de chips van de fish in een apart kartonnen schaaltje laten doen waardoor zij $ 4,29 extra op de rekening had gezet. Daarnaast vergat hij haar op de sticker die recht op gratis refills te wijzen, zodat ze ook het drankje had aangeslagen.  Natuurlijk werd ’t één en ’t ander wel gecorrigeerd maar dat duurt nu eenmaal een poosje zodat de friet, eenmaal aan tafel, wel koud bleek……..

Na het eten gingen we op bezoek bij Clyde en Seamore. De eerlijkheid gebiedt Teleton te zeggen dat deze cast de show wel iets meer vaart gaf. Brandon en Chelsea vonden het een gave show. Pet’s Ahoy, de huisdierenshow stond als laatste op de lijst. Gezien de drukte waren we al vroeg in de rij gaan staan. Na verloop van tijd kwam er een medewerker die ons vroeg mee te lopen…Wij gingen er van uit dat we nog vlugger in de zaal zouden zijn, dus we gaven gevolg aan zijn verzoek. Waardoor wij juist helemaal achter in de rij kwamen te staan…… Desondanks bemachtigden we nog fijne plekjes en de kleintjes leken van de show te genieten. Totdat Chelsey moest plassen…..Patrick en de kleine meid waren nog net op tijd terug in de zaal om de hondjes en de poesjes te aaien……

Om vier uur begon de show van de Salsaband, waar Ruud en Gerda wel oren naar hadden. Cinthia en Patrick hadden eigenlijk wel zin in de roller coasters in het park en het grut ging, onder de hoede van Lidy en Teleton terug naar Shamu’s Happy Harbour. Daar aangekomen was het kleine spul in no time zeiknat door de sproeiers, fonteinen en emmers water die over hen heen werden gekieperd. Teleton had Chelsey nog kunnen overtuigen om haar jurkje uit te doen, waar hij later nog flink spijt van zou krijgen. Brandon hield zijn fel oranje shirt liever aan, waar Teleton later weer meer plezier van zou blijken te hebben!

Want zie maar eens dat je twee van die overenthousiaste gastjes  in het oog houdt. Ze vlogen alle kanten op, net als al die andere blootlopende hieperdepiepers….En we wilden toch, als Patrick en Cinthia zich weer zouden melden, het liefst de origine peuters weer bij hen afleveren. Nadat we haar al een paar keer minutgenlang uit het oog verloren waren, meldde Chelsey zich als eerste. Ze wilde er uit…. ” Heb jij een handdoek, Teleton..? Daarin voorzag de rugzak van Patrick niet. Wel een rol mariakaakjes, een fles zonnebrandolie en een reserve onderbroekje……

Chelsey

Daar nam Madame de Pompadour wel genoegen mee en na de slipswap hesen wij haar natte lichaampje met enige moeite in haar zonnejurkje. Helaas voor het jong hadden wij het jurkje omgedraaid zodat de voorkant van achteren en viceversa zat. Dat verklaarde het gehannes. Jurkje weer uit…en jurkje weer aan. Wij verzochten de kleine spring in het veld met klem zich nu even niet meer te verroeren. Waarschijnlijk was het kind bang dat we haar dan weer zouden verkleden, dus ze gaf gehoor aan ons verzoek.

Brandon

Toen moesten we Brandon nog uit de waterpartij zien te krijgen. Sinds de schoolreis in de derde klas naar de Bedriegertjes heeft Teleton geen nat pak meer gehaald. Brandon, die we vanwege zijn oranje shirt gewoon niet uit het oog konden verliezen, probeerde zich onder het apparaat met de steeds wisselende omkieperende emmers vergeefs  onzichtbaar te maken.  En net nadat de druppel die de emmer boven hem liet overlopen, wist Teleton zijn kans schoon en pakte hij het tegenstribblende ventje bij de arm…..

Verder ging het. Naar de kinderachtbaan! Teleton sloot met de beide kleuters  aan in de rij die hij op een minuutje of twintig schatte. Twintig minuutjes van betrekkelijke rust, had hij bedacht. Die watervlooien zouden immers geen kans zien om uit die rij te ontsnappen. Na vijf minuten begon Brandon al te simmen. Hij wilde niet in de achtbaan. Teleton stuurde hem tegen de stroom in naar de ingang want hij dacht dat Lidy het ventje wel zou oppikken……

Een minuut of vijf later, zag hij dat Lidy zich langs de wachtenden achter hem aan het worstelen was. Kennelijk wilde ze toch wel mee in de kinderachtbaan. Daar ze Brandon op raadselachtige wijze was misgelopen, worstelde ze zich met bonzend hart tegen de stroom achtbaangangertjes in, weer een weg terug. Chelsey had onmiddelijk door dat er iets mis was. Ze maakte zich zorgen of we misschien niet erg boos op Brandon zouden zijn. ” Ben je gek meid…,” lachte Teleton gezellig. Maar God hoorde hem brommen…….

Geduldig wachtte hij tot ze aan de beurt waren voor het ritje . Toen we de poortjes naderden, moest Chelsey plots plassen. En toen, na bijna een half uur wachten, zakte op het moment dat de ons toegewezen poortjes op rij 7 openzwaaiden, de moed haar in de schoenen.

” Teleton, ik wil niet in de achtbaan…” snikte ze. Voor wie het principe van de achtbaan niet kent: Je stapt aan de linkerkant in, maakt je rondje en verlaat de attractie via de rechterkant. Maar leg maar eens aan dat hummeltje uit dat je even dwars door de karretjes van de kinderachtbaan moet lopen, ook als je helemaal niet meer van plan bent om te gaan zitten…..

Honderden ogen priemden in Teleton’s rug toen hij met de huilende Chelsey op zijn arm over de stoeltjes van het achtbaankarretje strompelend, het parcours verliet. Wij liepen recht in de armen van haar pappa die haar troosten kon. En die haar gelijk ook kon helpen met plassen. Die temptatie is Teleton in ieder geval bespaard gebleven…….!

Precies twee jaar geleden genoten wij met kleindochter Valerie, Opa Ruud en Oma Agnes ook van een dagje SeaWorld.  Teleton is niet gelovig maar vandaag hoopt hij dat, als er dan misschien toch een hemel bestaat, Oma Agnes met een smile van oor tot oor heeft gezien dat we, ondanks dat we haar vandaag misten, toch ook weer hebben genoten.